یکی از بچه ها سند تو آل کرده بود، جالب بود (فقط همین!)

چقدر سخته گل آرزو هاتو توی باغ دیگری ببینی و هزار بار تو خودت بشکنی و اون وقت آروم زیرلب بگی گل من باغچه ی نو مبارک!

پ.ن. آنتراک بین کلاس زبان تخصصی (!)،‏یه ورق برداشتم ...احتیاج داشتم به نوشتن. تند تند شروع کردم به فینگلیش نوشتن!!!!پسر پشت سریم همچین زل زده بود روی برگه،‏نگاهش رو حس میکردم...مجبورم شدم به انگیلیسی بنویسم «نگاه نکن خصوصیه»‏... عین 20 دقیقه رو نوشتم خط زدم،‏بغض کردم،نوشتم،‏خط زدم،‏نتیجه گیری کردم،دوباره نوشتم،‏خط زدم ... تا آرووم شدم!

سخته ...خیلی سخته!
گاهی دوست داشتی خودت همه کاره ی زندگیت بودی!
البته بعضی چیزا مزه اش توی اینه که دست نیافتنی باشه...

اگه اون اقاهه دیرتر میرسید تلافی میکردم ... نمیدونم دفعه ی دیگه ای برای تلافی هم به من میرسه یا نه!
اما ما همیشه یه چیز میگیم رفیق
خدایا هم دادی شکر هم گرفتی شکر

به قاعده ی یک من او،‏به قاعده ی تمام عشق پاک علی و مهتاب ...
نه!
دروغ میگم
مرده شور تمام احساس منو ببره که حتی دیگه با خودم هم رو راست نیست!
...


باقی خدا و بس

پ.ن. این روزها باید ننویسم نه به خاطر درس به خاطر خودم!‏اما باز هم به خاطر خودم مینویسم!‏ببخشید!
ببخشید اگه این نوشته ها تاثیر منفی روی کسی میذاره ... به خدا تمام سعیم رو میکنم این طوری نباشه! می خواهم از اینجا دل بکنم برم یه گوشه ی خلوت واسه خودم تکی بنویسم اما توی این عصر و تکنولوِژی قائم شدن توی نت معنا نداره‏!کم کم باید خودم رو عادت بدم به دفتر خاطرات!مثل قدیم ... ولی مشکل اینجاست که حتی توی خلوت هم دیگه نمیتونم همه ی حرفها رو بنویسم! دیشب ساعت ها با خودم کلنجار رفتم اما انگار هزار تا علامت سوال داری که تا می خوای یکی رو حل کنی اون یکی مانع میشه و آخرش باز تو میمونی و یه دنیا علامت سوال داشته!!!!

دوست داشتن شیرین ترین غم دنیاست!

زیاد دعام کنید