بارش محبت

سرشک دیده‏ها می‏بارد امشب
محبت از شما می‏بارد امشب

 ولایت، مغفرت، برکت، عنایت
ز عرش کبریا می‏بارد امشب

 شب وصل مناجاتی دلان شد
اجابت با دعا می‏بارد امشب

 کرامت می‏نوازد سائلان را
 سپهر هل اتی می‏بارد امشب

 به شوق مجتبی در خلوت خود
ببین چشم خدا می‏بارد امشب

 گشا چشم و صفای یاسمن بین
خدا را مست ذکر یا حسن بین

خوش آن ‏عشقی کز اسرار وجود است
جهان بی عشق تاریک و کبود است

تولّی و تبرّی اصل دین است 
 ملازم بودنش سّر صعود است

ولایت جلوه در ماه خدا کرد
به لب‌های محبان این سرود است

 قسم بر ذات شهراللّه اعظم
حسن سر منشاء احسان و جود است

قسم بر صبر و مظلومی و غربت
حسن نشناس، بدتر از یهود است

حسن مصباح راه متقین است 
که می‏گوید مذّل المؤمنین است؟

جهان او را به غربت می‏شناسد 
فلک او را به رأفت می‏شناسد

هوای نفس در صلحش نبوده 
خدا او را به عصمت می‏شناسد

سگی که لقمه از دستش گرفته
وجودش را به رحمت می‏شناسد

علی که اشجع کرّار باشد
گلش را بر شجاعت می‏شناسد

فضای کوچه سرد مدینه
به حق او را به غیرت می‏شناسد

ملائک صبر او را دوست دارند
طواف قبر او را دوست دارند

دل این ایزد نما را می‏پرستد
گل این عطر وفا را می‏پرستد

به خالش روزها در سجده هستند
شب، این ماه ولا را می‏پرستد

به دشنامی که شامی عبد او شد 
دعا نه ناسزا را می‏پرستد

اگر باشد عذاب حق به دستش
دلم جُرم و خطا را می‏پرستد

که می‏گوید که او وجه خدا نیست؟ 
پرستیدن سزای مجتبی نیست؟

من عبدم آن نگار بی بدل را 
برم آن نام احلی من عسل را

به یاد آورده‏ام روزی که بشکست 
به دستان الهی‏اش هُبَل را

به برق خنجر حیدر نشانش
ادب آموخت آشوب جمل را

الهی دلبر دور از وطن، کو؟
شب جشن حسن، ابن الحسن کو؟

میلاد مبارک