اف قشنگي بود

همين

تنها با من اي فرزند آدم... در شگفتم چگونه تو با مردم انس مي‌گيري و به ديگران دل مي‌بندي در حالي که مي‌داني تنها خواهي مرد. و مي‌داني تنها در قبر خواهي خفت و تنها در پيشگاه من خواهي ايستاد و تنها حساب پس خواهي داد. آيا انديشيده‌اي چقدر تنها خواهي بود؟ ساعتي؟ ماهي؟ روزي؟ سالي؟ چندهزار سال؟ چند ميليون سال؟ با خودت فکر کن و بيانديش، هر قدر که قرار است پس از مرگ با من تنها باشي، در دنيا با من انس بگير. اگر لحظه‌اي، لحظه‌اي؛ و اگر هميشه، هميشه