اون بيت ش كه ميگه:
گاه اگر از دوست پيغامى نيايد بهتر است...
من رو ياد اين تيكه از كامران رسول زاده ميندازه:
دست كم بين شعرهاى من
دستش را نگير
بي انصاف!
مردم دارند اين شعرها را ميخوانند

سلام و ممنون از زيبا شعرت كه ب دل نشست در اين صبح گاه دلتنگيم...

حال من گويم به تو و از گفته خود دلشادم...

بي‌قرار توام و در دل تنگم گله‌هاست
آه! بي‌تاب شدن عادت کم حوصله‌هاست
مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستي و بين من و تو فاصله‌هاست
آسمان با قفس تنگ چه فر قي دارد؟
«بال» وقتي قفس پر زدن چلچله‌هاست
بي‌تو هر لحظه مرا بيم فروريختن است
مثل شهري که به روي گسل زلزله‌هاست
باز مي‌پرسمت از مسئلة دوري و عشق
و سکوت تو جواب همة مسئله‌هاست